Het leven dat je hebt opgebouwd, zonder de onderdelen die niet meer werken

Laten we eerlijk zijn. Je bent niet naar Spanje verhuisd om je latere jaren door te brengen met het slepen van een tuinslang door een fragmentarische tuin of het achtervolgen van een loodgieter die beloofde dat hij 'mañana' zou komen. Je kwam voor het licht, de levensstijl en misschien de vrijheid om dit hoofdstuk op je eigen voorwaarden vorm te geven. En toch, hoeveel expats aan de Costa Blanca zitten gevangen in een soort binnenlandse inertie?

De villa is te groot, de trappen voelen steiler aan dan vroeger en die logeerkamer heeft al jaren geen gasten meer gezien. Je houdt jezelf voor dat het allemaal bij het zelfstandig wonen hoort. Maar de laatste tijd komt er steeds vaker een knagend gevoel bij je op: werkt dit nog wel voor mij?

Bij Ciudad Patricia ontmoeten we veel mensen met precies die vraag. Geen mensen die 'opnieuw willen beginnen'. Mensen die door willen gaan, alleen zonder de delen die aan de randen beginnen te rafelen.

De vrijheidsval

Onafhankelijkheid is iets geweldigs, totdat het een last wordt.

Veel expats in Spanje hebben een zeer zelfstandig leven opgebouwd. U regelt uw papierwerk, uw gezondheidszorg, uw dagelijkse routines, in het Spaans (of met een slimme oplossing met Google Translate en goodwill). Je hebt geleerd om de wachtrijen in augustus te vermijden en waar je goed roggebrood kunt kopen. Je hebt het goed gedaan.

Maar dit is wat niemand je echt vertelt: soms is de infrastructuur die je in de jaren 60 hebt gebouwd niet wat je nodig hebt in je jaren '70.

Neem het rijden. Misschien zit je nog prima achter het stuur, maar vind je het niet meer leuk om 's nachts te rijden, of naar het ziekenhuis in Alicante, of op de N-332 als er een vrachtwagen op je bumper zit. Of misschien is het je opgevallen dat het vinden van een parkeerplaats in Albir in de buurt van de zondagsmarkt nu langer duurt dan het eigenlijke winkelen.  Dat is geen mislukking. Zo is het leven.

En hoe meer van deze dingen je gevoel van gemak beginnen weg te nemen, hoe minder spontaan je dagen aanvoelen, hoe meer inspanning alles kost, hoe meer de vorm van je pensioen moet worden aangepast.

Maar aanpassen betekent niet dat je compromissen moet sluiten. Het betekent gewoon evolueren.

Een huis dat nog steeds past

Hier is een metafoor die we vaak horen: "Het is alsof je een jas draagt die ooit je favoriet was, maar nu trekken de mouwen en krassen de voering."

Bij Ciudad Patricia past de jas nog steeds, maar hij is op maat gemaakt voor comfort.

De appartementen zijn niet te groot of onhandig. Je zult niet merken dat je van de ene kant van het huis naar de andere schreeuwt. U hoeft geen trap op te gaan om uw bril te vinden. En u zult uw zaterdag zeker niet verliezen aan het zoeken naar iemand die de boiler met spoed kan repareren.

Maar het echte verschil is niet de grootte van het appartement. Het is wat erbij hoort: onderhoud geregeld, gezondheidszorg toegankelijk, buren dichtbij genoeg om naar te zwaaien, maar niet dichtbij genoeg om je ochtendradio te horen.

Je bent niet aan het inkrimpen. Je hebt de juiste maat.

"Maar ik ben nog niet klaar voor een bejaardentehuis"

Wij ook niet.

Laten we iets ophelderen: Ciudad Patricia is geen verzorgingstehuis, en zo voelt het ook niet. Als je je plastic dienbladen en bingo-avonden voorstelt, wis dat beeld dan volledig.

De meeste van onze inwoners zijn actief, onafhankelijk en nog steeds volledig betrokken bij de wereld. Ze gaan lunchen in Altea, gaan naar het theater in Benidorm, doen lokaal vrijwilligerswerk of brengen tijd door met het bezoeken van kinderen en kleinkinderen in heel Europa. Het verschil is dat ze thuiskomen op een plek die is opgezet om hen te ondersteunen, niet om ze af te remmen.

Een Nederlandse bewoner vertelde ons onlangs: "Ik dacht altijd dat ik in mijn villa zou blijven totdat iets me dwong te vertrekken. Maar tegen die tijd zou ik minder keuzes hebben. Hierheen verhuizen was mijn beslissing, terwijl ik nog de energie had om ervan te genieten."

Dat is het punt. Ciudad Patricia is voor mensen die de regie willen nemen voordat de omstandigheden het voor hen doen.

Behouden waar je van houdt. Loslaten wat je niet doet.

Wat is de moeite waard om vast te houden? En wat tolereer je uit gewoonte?

Je houdt waarschijnlijk van:

• Je eigen ruimte hebben
• Meerdere talen op een dag spreken
  
• Die dagelijkse wandeling naar de bakker of de zee
  
• Uw arts bij naam kennen (en niet alleen hun nummer)
  
• Koken wat je leuk vindt, wanneer je wilt
  
  

Maar misschien word je moe van:

• Reparaties achtervolgen
  
• Wonen in een straat waar je je buren niet echt kent
  
• Je zorgen maken over wie je zou helpen als je zou vallen
  
• Die knagende vraag: wat gebeurt er als ik later meer hulp nodig heb?
  
• Voortdurend vertalen van medische documenten of overheidsbrieven
  
  

Ciudad Patricia versterkt actief de eerste lijst en elimineert voorzichtig de tweede. Je woont nog steeds zelfstandig. Je doet het gewoon met systemen om je heen die werken.

Waarom nu, niet "later"

We ontmoeten vaak mensen die zeggen: "Misschien over een paar jaar." Maar hier is het probleem met later: later komt vaak met minder flexibiliteit, minder energie en minder keuzes.

Een echtpaar, dat al meer dan twee decennia gelukkig in de buurt woonde, kwam naar Ciudad Patricia, niet omdat er iets mis was, maar omdat ze niet wilden wachten tot er iets  misging. Hun woorden, niet de onze: "We wilden een plek waar we van elkaar konden genieten, zonder ons zorgen te maken over wat er komen ging."

Sinds ze verhuisd zijn, zijn ze weer gaan jeu de boules spelen (hij is beter dan hij laat zien), hebben ze zich aangesloten bij een kleine conversatiegroep en hebben ze geluncht met mensen uit vier landen, allemaal in dezelfde week. En nee, ze missen de tuin niet. Of het lek in de gastenbadkamer.

Maar is dit niet opgeven?

Het is een vraag die voor velen onuitgesproken blijft: als ik verhuis naar een plek die is ontworpen voor mijn pensioen, geef ik dan iets toe dat ik niet onder ogen wil zien?

Hier is een beter kader: je geeft niets op. Je beheert je leven bewuster. Je kiest een instelling die weerspiegelt wat je nu waardeert. Nooit meer doen alsof je het leuk vindt om ladders te beklimmen om de dakgoten schoon te maken. Geen koude winters meer in een huis dat is ontworpen voor de zomer. Niet meer dat gevoel van isolement wegpoetsen dat binnensluipt als je je realiseert dat je sociale leven draait om ontmoetingen in supermarkten en de rij bij het postkantoor.

Ciudad Patricia gaat niet over beperkingen. Het gaat erom de wrijving uit je dag te halen, zodat je je tijd kunt besteden aan wat echt belangrijk voor je is. En of dat nu een wandeling is, een boek, een vriend, een klas, of gewoon een rustige middag met de ramen open en het geluid van vogels, het zij zo.

Tot slot: als je het weet, weet je het

Er is geen checklist die je precies vertelt wanneer de balans doorslaat. Voor sommigen is het wanneer de kinderen niet meer zo vaak op bezoek komen en je je realiseert dat je graag omringd wilt zijn door mensen van je eigen leeftijd. Voor anderen is het een val, of een diagnose, of gewoon een rustige ochtend waarop je denkt: ik wil dat het makkelijker gaat. Je hebt geen crisis nodig om iets te veranderen.

Soms is de beste beslissing degene die je neemt voordat je  moet. En als die beslissing is om door te gaan met het leven dat je hebt opgebouwd, alleen zonder de onderdelen die niet meer werken, dan is het misschien tijd om Ciudad Patricia niet als een laatste redmiddel te zien, maar als je volgende juiste stap.

Kom langs en ontdek het zelf.